And then she died on us, utterly.
The leg dead, the foot rough.
The bend of the knee glows with emptiness.
And the belly’s warmth turns to ash,
a black sachet filled with down.

Even the cigarette, that meager butterfly,
the joining of lung, poison, and breath,
is merely an inscription on a signboard
that says nothing to passers-by.
The mouth it rules being dead.

And even I, lying on sheets
already musty in late morning,
as disposable as a syringe, soak it up
like a ball of cotton and darken within.

Much as I’d like to brighten up and dye my hair,
to change the conversation’s tone and direction,
we’re dealing with a voice that will remain
deaf to any sound but its own.

I oto umarła nam kompletnie!
Martwa jest noga i szorstka pięta.
Zgięcie w kolanie też świeci pustką.
A z ciepła brzucha pozostał popiół,
czarna saszetka wypełniona puchem.

Nawet papieros, ten nędzny motyl,
złączenie płuc, trucizny i oddechu,
jest tylko napisem na słupie ogłoszeń
który nic nie mówi przechodniom.
Bo martwe są usta którymi on włada.

I nawet ja, leżący przed południem,
w zatęchłej już nieco pościeli,
jednorazowy jak strzykawka, nasiąkam
jak wacik i ciemnieję wewnątrz.

Choć chciałbym rozjaśnić się i ufarbować,
zmienić ton i przebieg rozmowy,
to jednak głos pozostaje głuchy
na inne brzmienia poza własnym brzmieniem