Skip to main content
Outdated Browser

For the best experience using our website, we recommend upgrading your browser to a newer version or switching to a supported browser.

More Information

Poetry

The Children of Beslan (To My Children)

By Irakli Kakabadze
Translated from Georgian by Mary Childs
Georgian poet Irakli Kakabadze remembers the victims and the survivors of the Beslan School Siege.
Listen to Irakli Kakabaze read his poem "The Children of Beslan (To My Children)" in the original Georgian.
 
 

Today is the First of September and
As natural,
As the sun’s setting and rising,
The flowers’ budding and wilting,
The healing of open wounds,
And death.
This isn’t a school bell ringing,
It’s the bells of a church.
The mothers woke us up from our summer games,
But the fathers took our hands more sternly and
more proudly than never before.
The fathers left work for the market,
Carrying heavy bags and
All kinds of thoughts and rubbish
in their heads.
We left toys with wilted smiles on the beds,
Little sisters and brothers in the windows,
Grandmothers who had combed our hair and
Crossed us as we were leaving home,
To meet with God, or our first teachers.
Here, our empty, silent notebooks,
Here, our unopened books and flat, inanimate illustrations,
The red pens, which retain their strictness, but can’t express it,
A roster, read from the grade book with no answers,
Desks without purpose and
The boards, painted black,
On which is written our first, short history.
Here, our flowers for you, who
Were supposed to open the door of life’s wisdom for us,
But the flowers have chosen a better fate.
Again, light backpacks
Are hanging like crosses upon our weak shoulders and
White shirts—
Like sacrificial lambs,we make our way to the last class.
Don’t look at the road so often,
We won’t return from here,
We continued our summer games and
We are hiding behind September first.

 

© Irakli Kakabadze. By arrangement with the author. Translation © 2018 by Mary Childs. All rights reserved.

English Georgian (Original)

Today is the First of September and
As natural,
As the sun’s setting and rising,
The flowers’ budding and wilting,
The healing of open wounds,
And death.
This isn’t a school bell ringing,
It’s the bells of a church.
The mothers woke us up from our summer games,
But the fathers took our hands more sternly and
more proudly than never before.
The fathers left work for the market,
Carrying heavy bags and
All kinds of thoughts and rubbish
in their heads.
We left toys with wilted smiles on the beds,
Little sisters and brothers in the windows,
Grandmothers who had combed our hair and
Crossed us as we were leaving home,
To meet with God, or our first teachers.
Here, our empty, silent notebooks,
Here, our unopened books and flat, inanimate illustrations,
The red pens, which retain their strictness, but can’t express it,
A roster, read from the grade book with no answers,
Desks without purpose and
The boards, painted black,
On which is written our first, short history.
Here, our flowers for you, who
Were supposed to open the door of life’s wisdom for us,
But the flowers have chosen a better fate.
Again, light backpacks
Are hanging like crosses upon our weak shoulders and
White shirts—
Like sacrificial lambs,we make our way to the last class.
Don’t look at the road so often,
We won’t return from here,
We continued our summer games and
We are hiding behind September first.

 

© Irakli Kakabadze. By arrangement with the author. Translation © 2018 by Mary Childs. All rights reserved.

ბესლანის ბავშვები (შვილებს)

დღეს პირველი სექტემბერია და
ისეთი ბუნებრივი,
როგორც მზის ჩასვლა და ამოსვლა,
ყვავილების გაშლა და ჭკნობა,
გახსნილი ჭრილობების შეხორცება
და როგორც სიკვდილი.
ეს სკოლის ზარი არ არის,
ეკლესიის ზარებია,
დედებმა გაგვაღვიძეს ზაფხულის თამაშებიდან,
ხელი კი მამებმა ჩაგვჭიდეს ისე მკაცრად და
ისე ამაყად როგორც არასდროს.
სამსახურიდან ბაზარში მოსიარულე მამებმა,
დამძიმებული ჩანთებითა და
თავში ათასგვარი ფიქრით და ხარახურით.
დავტოვეთ საწოლებზე ღიმილმიმჭკნარი სათამაშოები,
ფანჯრებში პატარა დები და ძმები,
ბებიები, რომლებმაც თმები დაგგვარცხნეს და
შინიდან გამოსვლისას პირჯვარი გადაგვსახეს,
ღმერთან ან ჩვენს პირველ მასწავლებელთან შესახვედრად.
აი, ჩვენი ცარიელი და მდუმარე რვეულები,
აი, ჩვენი გადაუშლელი წიგნები და გაუცოცხლებელი ილუსტარციები,
წითელი კალმები სიმკაცრეს რომ ინარჩუნებენ და ვერ გამოხატავენ,
ჟურნალიდან ამოკითხული სია პასუხების გარეშე,
უფუნქციო მერხები და
შავად გადაღებილი დაფები,
რომლებზეც ჩვენი პირველი და მოკლე ისტორია დაიწერა.
აი, ჩვენი ყვავილები თქვენთვის, ვისაც
ცხოვრების სიბრძნის კარი უნდა გაგეღოთ ჩვენთვის,
ყვავილებმა ხომ უკეთ მოირგეს ბედისწერა.
ჯერ კიდევ მსუბუქი ჩანთები
ჯვრებად მოკიდებული ჩვენს სუსტ მხრებზე და
თეთრი პერანგები –
როგორც ზვარაკები უკანასკნელი გაკვეთილის გზაზე.
ასე ხშირად ნუ გასცქერით გზას,
ჩვენ იქიდან არ ვბრუნდებით,
ზაფხულის თამაშები გავაგრძელეთ და
პირველი სექტემბრის უკან ვიმალებით.

Read Next

Three wooden boats float in a foggy green pool of water