Skip to main content
Outdated Browser

For the best experience using our website, we recommend upgrading your browser to a newer version or switching to a supported browser.

More Information

Poetry

What Did Sriraman Say?

By Perundevi
Translated from Tamil by Padma Narayanan & Subashree Krishnaswamy

I saw the Lord, Sriraman,
for the first time
in an ancient alley in Choolaimedu,
playing kittipul with other small boys:
no naamam on his forehead.

Yet another time
on a footpath in Bombay,
he was hawking TV covers
with loud cries.
Just as I passed by,
I heard him swearing in Hindi
at a north Indian woman
who was haggling persistently,

The third time, at hotel Park Sheraton,
I saw him with a well-known Tamil writer,
tunelessly singing a fine poem
by Charles Bukowski
which was never set to music.
I didn’t really notice if it was vodka
in the glass he held.

The next time, on a long-distance flight
Who else but he could have stolen
the strawberry ice cream from my tray;
perhaps a carry-over from his avatar
as Krishna.

On a few other occasions I have seen him
at a distance,
among those who picked empty Bisleri bottles
in the old city of Hyderabad.

There he was, in Bikaner, carrying
the handbag of a Mirazi Muslim—
 a singer of Kabir’s verses.

Why, I’ve seen him too
at the Vadavalli Sriram theatre in Coimbatore,
there among the jostling queue,
on the first day, first show of the movie Ayirathil Oruvan.
The wretch was standing there,
in a Che Guevara T-shirt and sunglasses—
quite the ladies’ man.

Just once
when I saw him really close—
after a long kiss,
in answer to my casual question, he said:
“Ayodhya? I have never seen it.
In my grandmother’s stories, I remember,
it was the birthplace of Sriraman.”

 

“ஸ்ரீராமன் என்ன சொன்னான்?”  © Perundevi. By arrangement with the author. Translation © by Padma Narayanan and Subashree Krishnaswamy. All rights reserved.

English Tamil (Original)

I saw the Lord, Sriraman,
for the first time
in an ancient alley in Choolaimedu,
playing kittipul with other small boys:
no naamam on his forehead.

Yet another time
on a footpath in Bombay,
he was hawking TV covers
with loud cries.
Just as I passed by,
I heard him swearing in Hindi
at a north Indian woman
who was haggling persistently,

The third time, at hotel Park Sheraton,
I saw him with a well-known Tamil writer,
tunelessly singing a fine poem
by Charles Bukowski
which was never set to music.
I didn’t really notice if it was vodka
in the glass he held.

The next time, on a long-distance flight
Who else but he could have stolen
the strawberry ice cream from my tray;
perhaps a carry-over from his avatar
as Krishna.

On a few other occasions I have seen him
at a distance,
among those who picked empty Bisleri bottles
in the old city of Hyderabad.

There he was, in Bikaner, carrying
the handbag of a Mirazi Muslim—
 a singer of Kabir’s verses.

Why, I’ve seen him too
at the Vadavalli Sriram theatre in Coimbatore,
there among the jostling queue,
on the first day, first show of the movie Ayirathil Oruvan.
The wretch was standing there,
in a Che Guevara T-shirt and sunglasses—
quite the ladies’ man.

Just once
when I saw him really close—
after a long kiss,
in answer to my casual question, he said:
“Ayodhya? I have never seen it.
In my grandmother’s stories, I remember,
it was the birthplace of Sriraman.”

 

“ஸ்ரீராமன் என்ன சொன்னான்?”  © Perundevi. By arrangement with the author. Translation © by Padma Narayanan and Subashree Krishnaswamy. All rights reserved.

ஸ்ரீராமன் என்ன சொன்னான்?

சூளைமேட்டில் ஒரு புராதனத் தெருவில்
கிட்டிப்புள்ஆடிக்கொண்டிருந்த சிறுவர்களில் 
ஒருவனாய் நாமம் அணியாத
பகவான் ஸ்ரீராமனை 
முதல்முறை பார்த்தேன்.
பின்னர் ஒருமுறை 
பம்பாய் நடைபாதையில்
தொலைக்காட்சிப் பெட்டியுறைகளைக் 
கூவிக்கூவி விற்றுக்கொண்டிருந்தான்.
அடித்துப் பேரம் பேசிய வடநாட்டுக்காரியை
ஹிந்தியில் கெட்டவார்த்தையில் அவன் ஏசியபோதுதான்
அவ்விடத்தைக் கடந்துகொண்டிருந்தேன்.
மூன்றாம்முறை 
பார்க் ஷெராட்டனில் ஒரு பிரபலத் தமிழ் எழுத்தாளரோடு.
சார்லஸ் ப்யூகோவ்ஸ்கியின் பாடலற்ற ஒரு 
உன்னதக் கவிதையை ஏனோ
நாராசமாகப் பாடிக்கொண்டிருந்தான்.
அன்று அவன் ஏந்திய
கோப்பையில் இருந்தது வோட்காவா,
நான் கவனிக்கவில்லை உண்மையிலேயே.
அடுத்தமுறை நீண்டதூர விமானப்பயணத்தில்.
என் தட்டிலிருந்த ஸ்ட்ராபெர்ரி ஐஸ்கிரீமை
வேறு யார் 
அவன்தான் திருடியிருக்கவேண்டும், 
கிருஷ்ணஅவதாரத்தின் விட்ட குறை.
இன்னும் சிலமுறை தூரத்திலிருந்தும்
பார்த்திருக்கிறேன் அவனை
ஹைதராபாத் பழைய நகரத்தில் 
காலி பிஸ்லேரி பாட்டில்களை மட்டும் தேடிப் பொறுக்குபவர்களோடு,
பிகானேரில் கபீரைப் பாடும் மிராசி முஸ்லீம் பாடகனின்
கைப்பையைத் தூக்கி வருபவனாய், 
ஏன், கோவை வடவள்ளி ஸ்ரீராம் தியேட்டரில்
ஆயிரத்தில் ஒருவன் படத்துக்கு 
முதல்நாள் முதல்காட்சிக்கு 
முண்டியடித்த வரிசையில்கூடப் பார்த்தேன்.
சேகுவேரா டி-ஷர்ட்டில் குளிர்க் கண்ணாடியணிந்து
 

Read Next

An intricately carved stepwell in Ahmedabad, India.