Skip to main content
Outdated Browser

For the best experience using our website, we recommend upgrading your browser to a newer version or switching to a supported browser.

More Information

Poetry

A Run in My Stocking

By Lela Samniashvili
Translated from Georgian by Mac Dunlop & Natalia Bukia-Peters
Georgian poet Lela Samniashvili on the "fatal defect" of time, and the past in the present.
Listen to poet Lela Samniashvili read "A Run in My Stocking" in the original Georgian.
 
 

If I leave, you will always be tortured with the feeling
of guilt that you could not leave me.
But from where I look at it,
“always” seems so short, just like the past,
or the future. The future—
What do we know about it? There are precisely as many types of futures
as we want and even more that we may still wish to be.
It is heartfelt, this marvelous silliness
which smokes like the candle on this low table
in the manner of an alien idea of heaven.
What is in store for us if everything continues anyway?
Imagine the time lapse footage accelerating
a bud newly opening, the fading of its petals,
a chick fledging, opening its wings, falling to the ground,
losing feathers, its demise secluded
without a sound

its skeletal breastbone, barely visible beneath the grass
generations of ants crawling all over it
but now see the other shots too, this time in slow motion:
a child crying, the celebration of its birth,
how the hand of a doctor cuts the cord
then it is my aunt—on a business trip to Europe
with all her cheerful superstitions—
who leaves part of that cord in the Sorbonne.
A child—in an apron. A porridge stain.
A child—with a pacifier in its mouth.
A child—with a book, a child revising its verses,
and the mother whose lips silently follow the words of these verses,
words that move with her. Her face
beaming with happiness. Then the child grows.
She moves from one year to another. She swallows facts and events
like pills as the years go by.
Then she stands at a crossroad.
The distance to the horizon lengthens. Her breasts form.
Soon a baby will grow inside her
the fruit of love or passion.
Then you can speed everything up:
Now there are two old people, arm in arm, walking in a garden.
It is a short scene as they say good-bye. The flowers are fading.
Time actually resembles a run in your stocking.

Try, imagine the first creation of God—
the beginning of the universe—a singularity. Unfractured.
Containing within itself numerous shapes
of fragmentation without cross-section. And then a big explosion.
Atoms splitting. Countless eruptions,
the fragments floating endlessly, going everywhere and nowhere at once,
departing with endless inertia,
the impossibility of free fall,
attraction, repulsion, dissembling,
the fragments forming into new shapes,
stars, creatures, ideas, directions.
Entity—completely ripped to pieces.
Time is a fateful defect.
Like finding a run in your stocking.
Nothing can help it.
So now, plant two feet firmly on the ground
and look at how kindly this trash heap of a universe smiles at you
with all its rich resources
its secondary surpluses and its fast food
—brought to you by its charitable arm—floating down into the
guts of mankind.
Rich people throw scraps and the poor pick them up trembling
alternatively, clever people will pick up scraps thrown by fools
or would rather retrieve their own pieces and let them rot.
How can I say that I love you in this garbage pile?
This place allocated to us? If we succumb to
our parents’ will, and promise to try to elbow
our way through less, we will find this place—
the cleanest, purest place possible.
We will fill our studies, our work, our house
with the tattered rags of all the minutes and years
and we will marry, and we will have a child, and we will feed it,
and the stink of garbage will bother us less,
if we can just find the cleanest, purest place possible.
I understand parents. They want only the best for us.
And their care, their prayers are grasping at this nonexistent eternity
through us.
We will find thousands of talents and curses
granted to us by them, within us, the invisible line which
goes through the skin of generations and doesn’t grow old,
because parents don’t know any other kindness—
they only know how to worry about their own flesh and blood,
they can’t spare any garbage for the bonfire
and with patience they bring us up, they wait.
Imagine a lion in the circus, still a new one,
before it has learned all the tricks,
but it can’t stop the growling in its throat.
And sometimes the lion tamer uses his whip and sometimes fresh meat—
sometimes a threat, sometimes an offering,
because in the end, he must put his head into the lion’s mouth.
Life tries to make us get used to being tamed,
it teaches us to breathe deeply amid the garbage.
How can I explain to you this love?
The love that eternally fights the wish to escape,
That love that wants to shout “No!”
To all the skills and disabilities
this bag of genes has inherited, that I didn’t even have the right to choose.
I could not refine them anymore than I could if I was given the right to.
They strap our flesh and blood to this existence
it has nothing to do with our will,
it reins us in with pain antennas, with the alarm of suffering,
it won’t let us go anywhere, it doesn’t leave us any real choice—
leaving is so difficult and prohibited because
staying alive is tangled around it

I know there is the curse of god and the curse of being human:
of the god who turned into god
precisely by making this choice—
daring to be crucified, and being ready for it.
In the name of love at least.
He is god and is free of this fear.
As for me, who wishes to dare,
though I am laden with thousands of doubts, like a tree of fear,
maybe with more fear, with more feeling I could
hold onto this miracle.
But to be saved I found a child,
Our child, who comes
and looks into my eyes
and repeats these questions
with more persistence and curiosity.
She says that this is normal.
I tell her this is love.

 

© Lela Samniashvili. By arrangement with the author. Translation © 2018 by Natalia Bukia-Peters and Mac Dunlop. All rights reserved.

English Georgian (Original)

If I leave, you will always be tortured with the feeling
of guilt that you could not leave me.
But from where I look at it,
“always” seems so short, just like the past,
or the future. The future—
What do we know about it? There are precisely as many types of futures
as we want and even more that we may still wish to be.
It is heartfelt, this marvelous silliness
which smokes like the candle on this low table
in the manner of an alien idea of heaven.
What is in store for us if everything continues anyway?
Imagine the time lapse footage accelerating
a bud newly opening, the fading of its petals,
a chick fledging, opening its wings, falling to the ground,
losing feathers, its demise secluded
without a sound

its skeletal breastbone, barely visible beneath the grass
generations of ants crawling all over it
but now see the other shots too, this time in slow motion:
a child crying, the celebration of its birth,
how the hand of a doctor cuts the cord
then it is my aunt—on a business trip to Europe
with all her cheerful superstitions—
who leaves part of that cord in the Sorbonne.
A child—in an apron. A porridge stain.
A child—with a pacifier in its mouth.
A child—with a book, a child revising its verses,
and the mother whose lips silently follow the words of these verses,
words that move with her. Her face
beaming with happiness. Then the child grows.
She moves from one year to another. She swallows facts and events
like pills as the years go by.
Then she stands at a crossroad.
The distance to the horizon lengthens. Her breasts form.
Soon a baby will grow inside her
the fruit of love or passion.
Then you can speed everything up:
Now there are two old people, arm in arm, walking in a garden.
It is a short scene as they say good-bye. The flowers are fading.
Time actually resembles a run in your stocking.

Try, imagine the first creation of God—
the beginning of the universe—a singularity. Unfractured.
Containing within itself numerous shapes
of fragmentation without cross-section. And then a big explosion.
Atoms splitting. Countless eruptions,
the fragments floating endlessly, going everywhere and nowhere at once,
departing with endless inertia,
the impossibility of free fall,
attraction, repulsion, dissembling,
the fragments forming into new shapes,
stars, creatures, ideas, directions.
Entity—completely ripped to pieces.
Time is a fateful defect.
Like finding a run in your stocking.
Nothing can help it.
So now, plant two feet firmly on the ground
and look at how kindly this trash heap of a universe smiles at you
with all its rich resources
its secondary surpluses and its fast food
—brought to you by its charitable arm—floating down into the
guts of mankind.
Rich people throw scraps and the poor pick them up trembling
alternatively, clever people will pick up scraps thrown by fools
or would rather retrieve their own pieces and let them rot.
How can I say that I love you in this garbage pile?
This place allocated to us? If we succumb to
our parents’ will, and promise to try to elbow
our way through less, we will find this place—
the cleanest, purest place possible.
We will fill our studies, our work, our house
with the tattered rags of all the minutes and years
and we will marry, and we will have a child, and we will feed it,
and the stink of garbage will bother us less,
if we can just find the cleanest, purest place possible.
I understand parents. They want only the best for us.
And their care, their prayers are grasping at this nonexistent eternity
through us.
We will find thousands of talents and curses
granted to us by them, within us, the invisible line which
goes through the skin of generations and doesn’t grow old,
because parents don’t know any other kindness—
they only know how to worry about their own flesh and blood,
they can’t spare any garbage for the bonfire
and with patience they bring us up, they wait.
Imagine a lion in the circus, still a new one,
before it has learned all the tricks,
but it can’t stop the growling in its throat.
And sometimes the lion tamer uses his whip and sometimes fresh meat—
sometimes a threat, sometimes an offering,
because in the end, he must put his head into the lion’s mouth.
Life tries to make us get used to being tamed,
it teaches us to breathe deeply amid the garbage.
How can I explain to you this love?
The love that eternally fights the wish to escape,
That love that wants to shout “No!”
To all the skills and disabilities
this bag of genes has inherited, that I didn’t even have the right to choose.
I could not refine them anymore than I could if I was given the right to.
They strap our flesh and blood to this existence
it has nothing to do with our will,
it reins us in with pain antennas, with the alarm of suffering,
it won’t let us go anywhere, it doesn’t leave us any real choice—
leaving is so difficult and prohibited because
staying alive is tangled around it

I know there is the curse of god and the curse of being human:
of the god who turned into god
precisely by making this choice—
daring to be crucified, and being ready for it.
In the name of love at least.
He is god and is free of this fear.
As for me, who wishes to dare,
though I am laden with thousands of doubts, like a tree of fear,
maybe with more fear, with more feeling I could
hold onto this miracle.
But to be saved I found a child,
Our child, who comes
and looks into my eyes
and repeats these questions
with more persistence and curiosity.
She says that this is normal.
I tell her this is love.

 

© Lela Samniashvili. By arrangement with the author. Translation © 2018 by Natalia Bukia-Peters and Mac Dunlop. All rights reserved.

წინდას თვალი წაუვიდა

მე რომ წავიდე, შენ ყოველთვის დაგტანჯავს გრძნობა
დანაშაულის, რომ ვერ დამტოვე,
მაგრამ იქიდან, საიდანაც მე მას ვუყურებ
`ყოველთვის~ – ისე ხანმოკლეა, როგორც წარსული,
ან მომავალი. მომავალი –
რა ვიცით მასზე? ის არის ზუსტად იმდენნაირი,
რამდენიც გვინდა და როგორსაც უფრო ვისურვებთ.
ის სანუკვარი, საოცნებო სისულელეა –
ბოლოს რომ ხრჩოლავს ტაბლის სანთლად,
უცხო სულეთად.
რა გველოდება, ყველაფერი თუკი გაგრძელდა?
წარმოიდგინე კადრი, ოღონდ აჩქარებული –
კვირტი გაშლისას, მის ფუცლებში ჭკნობის შეპარვა,
ბარტყის შეღინღვლა, ფრთების გაშლა, მიწას დაცემა,
ბუმბულის გაცლა, ჩაკეტილი დაბოლოება –
ბგერის გარეშე –

ჩონჩხის მახვილი, მასზე მცოცავი –
ჭიანჭველების თაობები და ზედ – ბალახი.
ახლა კი ნახე სხვა კადრები – შენელებული:
ბავშვის ტირილი, საზეიმო დაბადება,
ექიმის ხელი როგორ ჭრის ჭიპლარს,
ევროპაში მივლინებით მყოფი მამიდა –
მხიარული ცრურწმენებით –
სორბონაში ამ ჭიპლარის ნაწილს რომ ტოვებს.
ბავშვი – წინსაფრით. ფაფის ლაქა.
ბავშვი – პირში სატყუარათი.
ბავშვი – წიგნით. ბავშვი, ლექსებს რომ იმეორებს.
დედის ტუჩები, აყოლილი ამ ლექსის სიტყვებს,
მასთან ერთად რომ მოძრაობენ. მის სახეზე
ათინათი ბედნიერების. ბავშვი იზრდება.
ის გადადის კლასიდან – კლასში. ფაქტებს, მოვლენებს –
წლების გასწვრივ აბებივით ყლაპავს.
დგება გზაგასაყართან.
თვალსაწიერი ფართოვდება. იზრდება მკერდი.
მალე ზედ ჩვილი აეკვრება –
სიყვარულის თუ ვნების ნაყოფი.
მერე უკვე შეგიძლია ააჩქარო ეს ყველაფერი:
ორი მოხუცი ხელმკლავით, ბაღში სეირნობისას.
მოკლე სცენა დამშვიდობების. ყვავილები. იმათი ჭკნობა.
დრო გავს წინდაზე წასულ თვალს. სცადე,

წარმოიდგინე – თავდაპირველი ქმნილება ღმერთის –
სამყარო – სრული მატერიით. გაუხლეჩავი.
ის თავის თავში მოიცავდა უთვალავ ფორმას –
დანაწევრების, კვეთის გარეშე. და მერე დიდი აფეთქება.
ატომის ხლეჩა. ამოტყორცნილი უთვალავი,
მათი დინება უსასრულოდ, ყველგან, არსაით,
ლტოლვა ათასგვარ ინერციით,
შეუძლებლობა – თავისუფალი ვარდნის,
მიზიდვა და განზიდვა, კიდევ მეტად დანაწევრება,
დაქუცმაცება ახალ ფორმებად,
ვარსკვლავებად, არსებებად, იდეებად, მიმართულებად.
მთლიანობა – ერთიანად გამოძენძილი.
საბედისწერო დეფექტია – დრო.
წინდაზე წასულ თვალს გავს.
არაფერი არ ეშველება.
ახლა კი – მიწას დაებჯინე ორივე ფეხით
და შეხედე – რა კეთილად იღიმება ნაგავსაყრელი –
მთელი თავისი ნარჩენების უხვი რესურსით –
მეორადი და სწრაფი კვება –
გულმოწყალე მკლავებიდან –
კაცობრიობის ნაწლავებში ჩაედინება.
მდიდრები ყრიან, ღარიბები ცახცახით კრეფენ,
ანდაც პირიქით – ჭკვიანები კრეფენ გადაყრილს
სულელებისას, ან საკუთარ გადაფურთხებულს

ლოკავენ, ანდაც არაფერი ემეტებათ
და ერთგულად, თვითონ ალპობენ.
როგორ აგიხსნა სიყვარული ნაგავსაყრელში,
სადაც ადგილი მოგვეჩინა, და თუ დავყვებით
მშობლების ნებას, შევეცდებით უფრო ნაკლებად
დავთხვაროთ ჩვენი იდაყვები, ადგილს მოვძებნით –
რაც შეიძლება უფრო სუფთას.
სწავლას, სამსახურს, სახლს ამოვავსებთ
წუთების და წლების ძონძებით
და ვიქორწინებთ, ბავშვს გავაჩენთ და გამოვკვებავთ,
და შეგვაწუხებს ეს სიმყრალე უფრო ნაკლებად,
რაც შეიძლება სუფთა ადგილს თუკი მოვძებნით.
მშობლების მესმის. მათ სურთ ჩვენთვის მხოლოდ სიკეთე.
და ჩვენი გავლით – არარსებულ მარადისობას
ჩაბღაუჭება არის მათი ზრუნვა, ლოცვები.
ათასგვარ ნიჭს და ამდენივე წყევლას მოვძებნით
მათგან ბოძებულს, ჩვენში, ხაზი რითაც გრძელდება
და თაობების ტყავში ძვრება და არ ძველდება,
რადგან მშობლებმა სიკეთისა სხვა არც იციან –
საკუთარ სისხლზე დარდი იციან,
ვერ იმეტებენ ნაგავსაყრელს კოცონისათვის
და მოთმინებით გვზრდიან, იცდიან.
წარმოიდგინე ცირკის ლომი, ჯერაც ახალი,
რომ აითვისა ყველა ილეთი,
მაგრამ ხახაში ღრენას ვერ ითმენს

და მწრთვნელმა უნდა იხმაროს შოლტი,
ნუგბარი ხორცი, ხან მუქარა, ხანაც დალოცვა,
რომ ბოლოს თავი ჩაუყოს გვამში –
ცხოვრება ცდილობს შეგვაგუოს თვინიერებას,
ფშვინვა გვასწავლოს ამდენ ნაგავში.
როგორ აგიხსნა ეს სიყვარული,
სულ რომ ებრძვის გაქცევის სურვილს,
რომ სურს უყვიროს დიდი უარი
ყველა უნარს და უუნარობას –
გენების ამ ბარგს, თანდაყოლილს, რომ ვერც ვირჩევდი,
ვერც ვხვეწდი მეტად, ვიდრე მომცეს ამის უფლება.
დარჩენას ისე გამოგვაბეს მთელი ძვალ-რბილით,
რომ ჩვენს ნებასთან არაფერი არ აქვს საერთო,
გვიჭერს ტკივილის საცეცებით, ტანჯვის განგაშით,
არსად გაგვიშვებს, არ გვიტოვებს ნამდვილ არჩევანს –
წასვლას, რომელიც ძნელი არის და აკრძალული,
ისეთი ძალით გამოაბეს ყელზე დარჩენა.
ვიცი, გმობაა ღვთის და გმობა ადამიანის;
ღმერთის, რომელიც ღმერთად იქცა
სწორედაც რომ ამ არჩევანით –
ჯვარცმის გაბედვით, მზად ყოფნით – მისთვის,
სიყვარულის სახელით თუნდაც.
ის ღმერთია და ამ შიშისგან თავისუფალი.
მე კი, რომელმაც მსურს, გავბედო,

შიშის ხესავით დახუნძლულმა ათასი ეჭვით,

რომ მეტი შიშით, მეტი გრძნობით ჩავეჭიდო ყოფნის
სასწაულს,
გადარჩენისთვის მოვძებნე შვილი,
ჩვენი შვილი, რომელიც მოდის
თვალში თვალს მიყრის
და მთავარ კითხვებს მიმეორებს
უფრო მეტი დაჟინებით, ცნობისწადილით.
ის ამბობს, რომ ეს რუტინაა.
ვეუბნები, რომ სიყვარულია.

Read Next

Three wooden boats float in a foggy green pool of water